دومین کشور غمگین دنیا

روسیه که بودم یک آقا پسر 18 ساله ی روسی که لیدر ما در شهر مسکو بود با تعجب میگفت: "یعنی شماها دوست دختر ندارید؟ یعنی پارتی نمیرید؟ پس چطوری زنده اید؟" توی سنپترزبورگ که کنسرت های شبانه داشتند و همه جا جمع های صد نفره توی خیابون و میدون های اصلی جمع میشدن و میخوندن و میرقصیدند، به این فکر می کردم که چقدر اینها شادند و چقدر ما به جاش مراسم سوگواری و عزاداری داریم!

برای نوجوون های خارجی که دبیرستانهاشون مختلطه، دوست دختر داشتن، پارتی رفتن و رقصیدن، عادی ترین نوع زندگیه. اصلا اگه پسر و دختر به سن 18 سال برسن و هنوز جنس مخالفی پیششون نباشه، انگار که مریضن. 

واقعیت اینه که ما مردم ایران افسرده ترین و غمگین ترین مردمان جهان - البته بعد از عراق - هستیم!!  ما جوونای دهه ی شصتی که سوختیم، چون تنها راه جوونی کردن رو ازدواج میدیدیم و انقدر برای ازدواج صبر کردیم صبر کردیم که یهو فهمیدیم کل جوونیمون تموم شده و نیمه ی گمشدمون کلا گم و گور شده و نیستش! نسل جدید هم تنها جایی که می تونه جنس مخالف ببینه، دانشگاست اما تا دکترا درس میخونه و بازهم می بینه که خبری از جنس مخالف نیست. آخرش بیکار میشه و کسی آدم به حسابش نمیاره.

حتی اونایی هم که زیرزمینی و یواشکی با هم دوستن و پارتی میرن، بازهم بهشون خوش نمیگذره... بازهم انقدر خیانت و فساد و تنوع طلبی زیاد شده که کسی احساس محبت و آرامش نداره.

هیچ تفریحی وجود نداره، هیچ نوع آزادی ای وجود نداره، هیچ نوع امیدی نیست... فقط دلمون خوشه که سوریه و عراق نیستیم و امنیت داریم!! هممون مشکل روحی پیدا کردیم و پرخاشگر شدیم. همه ما رو محکوم می کنن و میگن چرا دائما عصبی هستی؟ اما یک نفر نفهمید که علت ناراحتی و عصبانیت ما چیه!

.:: تیکه کلام ::....