چهار موجِ مهاجرت و جامعه ی کاملا سنتیِ فعلی

در ایران، چهار مقطع زمانی، باعث مهاجرت هموطنان به خارج از کشور شد. مقطع اول، انقلاب 57 بود که بعد از رفتنِ شاه از ایران، اکثر درباریان و دولتمردان و وابستگان و خانواده ی رژیم گذشته از ایران رفتند و اکثرا در آمریکا ساکن شدند. بعد از حاکم شدن حکومت اسلامی، خیلی از اقلیت ها هم به خارج از کشور رفتند، مثل یهودیان و بهائیان که اکثرا به اسرائیل مهاجرت کردند.

اما با این حال درصد مهاجرت ناچیز بود، تا اینکه جنگ شروع شد و صدام تهران رو بمباران کرد. در اون مقطع هم تعدادی که مرفه تر بودند از ایران رفتند و اکثرا در کشورهای اروپایی ساکن شدند. باز این مقدار هم درصد قابل توجهی نبود.

بعد از دوم خرداد و روی کار اومدن دولت اصلاحات، بخش قابل توجهی از ایرانیان به کشور بازگشتند، اما از سال 84 با روی کار اومدن محمود احمدی نژاد، دوباره سیل مهاجرت به خارج از کشور و اکثرا به استرالیا و کانادا شروع شد. دیگه در سال 88 و برخورد خشن با معترضین، مهاجرت به اوج خودش رسید و تقریبا میشه گفت نه تنها اکثر ایرانی هایی که با حکومت دینی مخالف بودند از ایران رفتند، بلکه ایرانی های نخبه و یا سرمایه داری که فضای کشور رو برای تحصیل یا سرمایه گذاری نا امن دیدند هم مهاجرت کردند. 

به قول برادرم: تمام اون کسایی که در دوران بچگیمون می دیدیم که خیلی آزادانه پارتی میرفتند و به حکومت و دین فحش میدادند و ما به اونها میگفتیم قرطی و سوسول، همشون از ایران رفتند. الان تمامی کسایی که داخل ایرانن، حتی اونهایی که دیندار نیستند یا مخالف حکومت دینی ان، افراد ساکت و سنتی هستند. 

من اخیرا فهمیدم که حتی اون قشری که مذهبی نیستند هم اینطوری نیست که حد و مرزی در روابط جنس مخالف نداشته باشند و به راحتی تن به رابطه ی نامشروع بدن. به قول دیالوگ معروف خسرو شکیبایی، اکثرا میگن: "ما راحت هستیم، ولی بی غیرت نیستیم". در واقع الان با جامعه ای سنتی مواجه ایم که تماماً خاکستری اند: در ماه محرم عزاداری می کنن(یا حرمت نگه میدارند)، در ماه رمضون روزه می گیرن(یا دست از یکسری گناهان علنی میکشن)، و در بقیه ی ایام سال هم دنبال تفریح و سرگرمی خودشون هستند و کاری به کار حکومت و سیاست ندارند.

...........

پ.ن: اینها یک جامعه شناسی هست که سعی میکنم دائماً جامعهَ م رو تحلیل کنم.

.:: تیکه کلام ::....