همه دنبال شغلند...

توی این کشور، همه بیکارند و در به در دنبال پارتی و آشنا برای یافتنِ شغل مناسب هستند.

اینستاگرام درست کردم که دیده بشم، که دختر خانم هایی که نمیشناسنم، من رو دست کم نگیرن و احیانا یک نفر از شخصیت و تیپ و اخلاقِ من خوشش بیاد، اما هیچ وقت فکر نمی کردم که بقیه تصور کنن من می تونم براشون شغل درست کنم! 

یک آقایی اومده توی دایرکت و به من شغلش رو معرفی می کنه و میگه: "چون با افراد مطرحی در ارتباط هستی، خواستم بگم هوای منم داشته باش!" یک خانم متاهلی هم اومده و بهم خصوصی پیغام داده که: "فهمیدم فرد مهمی هستی ، من دوتا فرزند کوچیک دارم و شوهرم یک ساله بیکار شده، اگه می تونی براش کار درست کن!"

یعنی هیچ وقت فکر نمی کردم با گذاشتنِ عکسم با چهره های معروف، ملت خیال کنن من گره گشاشون هستم! من خودم از روی تنهایی اومدم اونجا، و البته حق میدم که هر کسی صفحه ی منو ببینه احساس کنه که آدم خیلی مهمی هستم، یعنی در حالت طبیعیش باید این اتفاق می افتاد، اما قصدم این نبوده که بگم خیلی مهم ام! فقط فکر می کردم اینطوری افراد با کلاس تر و خوشتیپ تری از فضای مجازی، ممکنه طرفم بیان و با من دوست بشن که گویا به کاهدون زدم! 

به هر حال، به وضعیت فعلی کشورم تاسف خوردم، آخه چرا باید انقدر بیکاری و معیشت مردم دچار مشکل باشه که هر کسی دنبال یک فردِ معروف باشه تا مشکلش حل بشه؟ یعنی توی این کشور راه قانونی و صحیح و آسونی وجود نداره که افراد خودشون بتونن به جایگاه خوب برسند؟ ... از وقتی بچه بودم یادم میاد که همه ی فامیل و دوست و آشنا، تا یک فردِ موقعیت داری رو میدیدن، التماس و پاچه خواری می کردند تا کارشون حل بشه! نمی دونم ایران اینطوریه یا همه جای دنیا مردم عادی ، حتی اگر درس بخونن و تلاش هم بکنن، به حقشون نمیرسن؟

............

پ.ن: یک اتفاقی برای یک آقا پسری از همسایه هامون افتاده که خیلی وضعیتش شبیه ضربه ای هست که من سالها قبل خوردم. میخوام در موردش و در مورد خودم بنویسم و خیلی حرفهای دردودل مانند دارم، اما نمی دونم کجا میشه این حرفا رو گفت؟ چیکار کنم که اگه دردو دل می نویسم، آدم ها دست کمم نگیرند و افراد 47 کروموزمی و اوتیسمی جذبم نشن؟!

.:: تیکه کلام ::....