کاش رهبر هم خارج میرفت

از فردی که با روحانیون بزرگ شده، سوال کردم: این تفاوت دیدگاه حسن روحانی با آقای خامنه ای، واقعیه یا فیلمه؟ گفت: واقعیه! گفتم: مگه میشه بین آخوندها یک نفر انقدر روشنفکر باشه؟ واقعا این حرفایی که ایام انتخابات در مورد آزادی و حضور زنان میزد، قبول داره؟ گفت: "آره! دلیلش اینه که دنیا دیده ست".

دیدم حرف درستیه. خود من تا قبل از اینکه اولین سفر خارجیم رو برم، نسبت به همه چیز حساس بودم. فکر می کردم هر کسی کراوات بزنه و صورتش رو تیغ بزنه، خیلی آدم مزخرفیه! یا خانومای بی حجاب - که در ایران معمولا بدحجاب هستند - لابد خیلی انسان های بی حیا و خراب و فاسدی هستند! 

سال 85 که با یک مجموعه ای برای برگزاری نمایشگاه به کشور سریلانکا رفتم، یهو یک جهان بینی تازه ای برای من ایجاد شد. دیگه فقط "ایرانی" و "همزبان" بودن یک آدم برام ارجحیت داشت به اینکه دین و مذهبش چی باشه. بعدا که درسال  89 به شانگهای چین رفتم، کاملا متحول شدم و حتی تیپ و پوشش خودم هم از یک آدم کاملا حزب الهی، به یک آدم نرمال تبدیل شد. اونجا "انسان بودن" ارجحیت بیشتری از "ایرانی بودن" برای من پیدا کرد و من حتی با چینی های بیخدا دوست میشدم.

به نظرم علت خیلی از تصمیمات بسته ی رهبری و مراجع تقلید اینه که اصلا پاشون رو از شهر خودشون(که معمولا قم یا مشهد هست)، خارج نمیذارن. کاش لااقل یک سفر به کشورهای مسلمون منطقه مثل ترکیه و مالزی و آذربایجان میرفتند. در این کشورها، تازه متوجه میشن که همه ی 7 میلیارد انسان روی کره ی زمین، فاسد و کافر و لاابالی نیستند. تازه می فهمند که چقدر از همه جای دنیا عقبیم و خودمون رو در یک حصاری گیر انداختیم.  بعدش دیگه نمیان علیه حضور زنان در اجتماع فتوا بدن ، یا دائما با اینترنت و ماهواره مبارزه بکنن! 

همه ی مردم سنتی ایران هم به نظرم یک بار حداقل باید خارج از کشور برن و ببینن مردم سایر دنیا چطوری دارن زندگی می کنن. با اولین سفر، قطعا دیدگاهشون نسبت به کشورشون کاملا عوض میشه. دیگه نمیان بگن: "اگر مشکل اقتصادی و بیکاری داریم، لااقل امنیت داریم"، دیگه نمیان سر حجاب و ریش و دین و پوشش با این و اون بحث و دعوا کنند.